Kırmızı ve siyahın eşleşmesi çok çeşitli tonlarda yorumlanır: mercanın güneşli tonları, rubellitin parlak tonları veya yakutun yoğun tonları. Oniks veya lakenin siyahı, hatlarını ve hacimlerini vurgulayarak bir ritim yaratırken, gölgeye benzeyen efektler çizer.
İlk kez 1910'larda ortaya çıktığından beri, Maison formların saflığını ve tasarımın sadeliğini araştırmaya başladıkça, yeşil ve siyah kombinasyonu daha popüler hale geldi. Oniks sınırları zorlar, vurgu yapar, rahatlama sağlar ve derinliğini Art Deco döneminin tekrar eden bir unsuru olduğu noktaya kadar sergiler.
Maison'un öncü ruhunu daha da ileriye taşıyan Louis Cartier, her zaman uyumsuz olduğu düşünülen mavi ve yeşil renkleri bir araya getirdi. Onun "tavus kuşu motifi" olarak adlandırdığı bu renk, bugün Maison'un imza rengi haline gelmiştir.
Cartier, en ikonik renk kombinasyonlarına, daha önce benzeri görülmemiş çok sayıda farklı renk kombinasyonu ekledi. 1930’lu yıllarda, o dönemin Kreatif Direktörü Jeanne Toussaint’in teşvikiyle, mücevher tasarımlarında renkli değerli taşlar ayrım yapılmaksızın bir arada kullanıldı. Ametist, akuamarin, sitrin ve peridot, pırlantaların, yakutların, safirlerin ve zümrütlerin yanında yerini aldı. Materyallerin bu tatlı zıtlığı, Maison'un stil imzalarından biri olarak öne çıkar.
